Sydney NYE 2010 Time-Lapse

Omdat het zo mooi is en we 'm nog niet eerder hebben gepost. Zorg dat je geluid aanstaat. Maximaliseer het scherm en geniet. Boekingen voor NYE 2011 kunnen vanaf nu geplaatst worden.


Sydney Harbour NYE Time-Lapse 2010 from Murray Fredericks on Vimeo.

Het blog is geopend: Kerstwens vanuit Down Under

Beste Familie en Vrienden,

Tsja, daar zitten we dan in het zonnetje aan de andere kant van de wereld terwijl onze familie en vrienden in Nederland een Witte Kerst vieren. Gemiddeld 30 jaar lang zijn we tijdens Kerst door onze ouders gepamperd en de laatste 9 jaar was het vaste prik: eerste kerstdag op de Stationsstraat en tweede kerstdag in Alkmaar en later BoLDER. Was wel even wennen toen we donderdag zelf voor vier dagen eten in huis moesten halen :-)

Ondertussen zitten we al ruim 10 maanden in Sydney (voor het geval jullie niet meer weten hoe we eruit zien: zie onderstaande foto die we tijdens onze vakantie op Kangaroo Island hebben genomen). In november hebben we eindelijk rust en tijd gevonden om aan ons blog te werken. We hopen de komende tijd met enige regelmaat berichten te posten en ook nog wat 'gaten' in onze belevenissen van het eerste jaar in te vullen (dus volg het blog niet alleen chronologisch als je volledig op de hoogte wil zijn/ blijven). Onze tripjes naar het zuiden en midden van Australie volgen snel ...

Vrijdagavond hadden we een 'Kerstparty' bij internationale (en dus 'familieloze') vrienden/ collega's van Eva aan de overkant van de straat: BYO (Bring Your Own) food en drinks. De door Eva bereide Cheese Cake (volgens recept van Eva P) viel erg in de smaak. Het was gezellig, maar weinig kerstgevoel. Vandaag, eerste kerstdag hebben we rustig op het balkon doorgebracht - beetje nietsen en koffie drinken. 's Middags nog een wandelingetje door de (uitgestorven!) wijk - was erg warm. 's Avonds laat met Femke en Egbert geskypt (getriggerd door de gedachte dat we op tweede kerstdag altijd langsgingen voor de Buitink verjaardagen).

We verwachten morgen ook weer een rustig dagje te hebben. We missen jullie wel hoor! Al is het niet heviger in verband met Kerst - waarschijnlijk omdat het gewoon niet als Kerst aanvoelt hier.

Met tien uur voorsprong zit onze 'Kerst' er al voor de helft op terwijl jullie nog twee dagen te gaan hebben. Vanuit Syndey wensen we jullie twee fijne Kerstdagen en een gelukkig 2011 (en een Elf-steden tocht, hehe). Veel leesplezier en we vinden het uiteraard leuk om reacties te krijgen :-).

Jorrit & Eva

PS Ondanks het gebrek aan kou (en sneeuw) doen de Australiers wel hun best om Kerst sfeer te creeeren. Een mooi hoogstandje is de door Swarovsky gesponsorde kerstboom in het QVB (Queen Victoria Building).

Cockatoo Photo Shoot

Onze vriendelijke geelkuif buurtkakatoe kwam vandaag weer langs op het balkon voor wat zonnebloempitten en andere vogelzaad. Zo'n camera was in het begin wel erg grappig, maar na een minuutje was-ie eraan gewend en konden we 'm rustig op de foto zetten. Wat erg leuk is aan kakatoes is dat ze hun verenpak helemaal op kunnen zetten en dan in een keer twee keer zo breed lijken. Doen ze vaak nadat ze wat gegeten hebben als een soort blijk van tevredenheid. Moeten we eigenlijk een keer een filmpje van maken. Eva? Op de foto is-ie in rust en zijn alleen de veertjes rond z'n snavel opgezet.

Zonsondergang in Redbanks Conservation Park

Vandaag hadden we onze tent opgezet bij Redbanks Conservation Park. Een prachtige microbiotoop met een rood landschap, een special soort bomen, en veel wildlife. De bovenstaande sleepy lizard was te vinden op de weg die ernaartoe leidde. Tijdens een wandeling ook kangaroos gezien. Er waren tien campeerplekken zonder faciliteiten (afgezien van een 'pit toilet') waar we onze tent gratis konden opzetten. Heerlijk afgezonderd van de bewoonde wereld. We hebben gedineerd met rode wijn, toastjes met brie en duits brood met honing van Kangaroo Island. Na het eten werden we op de onderstaande zonsondergang getrakteerd.

Stok op de weg

Zomaar weer een nieuwe diersoort gevonden. Zat op een onverharde weg. Lastig remmen, maar gelukkig bleef-ie heel stil zitten toen we er met 80 km/u over heen reden. Fotograferen vond-ie ook niet zo eng. Officiele naam: sleepy lizard.

Echidna aan de wandel

Deze schattige Echidna troffen we aan aan de voet van het Constitution Hill (Kangaroo Island) uitkijkpunt. Echidnes lijken een soort kruising tussen egels en stekelvarkens, maar vormen samen het vogelbekdier (de Platypus) een aparte familie van zoogdieren die eieren leggen. De grootste gelijkenis tussen de twee is de snuit. Normaalgesproken zijn Echidnas erg schuw en duiken ze ineen bij het minste geluid of trilling van de grond, maar dit schatje was te druk bezig om zich wat van ons aan te trekken: lekker aan het smikkelen bij de naastgelegen mierenhoop.

Kampeerhel

Dachten wij even een mooi kampeerplekje gevonden te hebben aan het water bij de American River op Kangaroo Island. 's Avonds nog een mooie zonsondergang bewonderd. Waar het mis ging? Toen het weer midden in de nacht omsloeg en we bijna onze tent uitgeblazen werden! De eigenaren van het camperbusje naast ons reden hun mobiele home naar een meer beschutte plek achter het toiletblok, maar wij konden nergens heen. We hebben de auto er toen maar zo goed mogelijk voorgeparkeerd, een paar extra scheerlijnen geplaatst en vervolgens geprobeerd verder te slapen. De tent heeft z'n waarde wel bewezen en heeft de storm prima weerstaan. Waar we echter niet op voorbereid waren, was het fijnzand dat onder de buitentent door waaide en door het gaas van de binnentent heen waaide. Toen we de volgende ochtend wakker werden, zaten we letterlijk helemaal onder: stof in oren, ogen, neus. Volgende dag maar even een luxe hotel genomen om bij te komen.

Remarkable Rocks en Admirals Arch

Vandaag stonden de Remarkable Rocks en Admirals Arch op het programma. Beide gelegen in het Flinders Chase National Park aan de zuidkust van Kangaroo Island. 's Morgens waren we er al heen gereden, maar was het helemaal bewolkt en besloten we om eerst de noordkust het eiland te verkennen. Het hele eiland lag het grootste deel van de dag in een dik pak wolken. We hadden de hoop op zon al zo'n beetje opgegeven en moesten gezien de tijd toch terug naar het zuiden. Wonder boven wonder leek onderweg de zon precies in het zuiden toch langzaam door te komen. Nog even wat tijd gerekt door naar een wildlife sanctuary te gaan waar een heleboel (wilde) koala's leven op een klein afgeschermd gebiedje. Toen we op het einde van de dag uiteindelijk bij de granietformaties van de remarkable rocks terug waren, was de zon helemaal doorgebroken en stonden ze er goed bij voor enkele foto's.





Na de remarkable rocks zijn we nog snel doorgereden naar de Admirals Arch op de Cape de Couedic, slechts een paar kilometer verderop. Deze natuurlijke rotsboog is onder invloed van het oceaangeweld ontstaan. Als extra attraktie was deze plek ook de basis van een kolonie New Zealand Fur Seals, die we van afstand al konden ruiken. Deze seals zijn drie dagen op zee om tot 400 kilometer zuidelijker te vissen. Moe en volgegeten komen ze daarna weer terug om te rusten. Geweldig gezicht om ze overal te zien liggen en spelen, zoals bijvoorbeeld de twee seals in het water linksonder de rotsboog. Hoe langer we keken hoe meer seals we tussen de rotsen ontdekten. Het exemplaar op de onderste zoekplaatje was uitzonderlijk vet, maar ziet er erg tevreden uit. Succes met het zoeken van de twee andere seals op dezelfde foto ;-)

Goanna Lizard

De goanna lizard of simpelweg goanna is een soort varaan. Dit exemplaar op Kangaroo Island was ruim een halve meter groot, maar ze kunnen tot twee meter worden. Zo groot hebben we ze helaas nog niet gezien.

Snake Lagoon Hike

Na onze eerst nacht op het meest westelijke puntje van Kangaroo Island (West Bay in Flinders Chase National Park) hebben we de Snake Lagoon Hike gedaan. Deze kleine hike loopt langs een rivier richting die uitkomt op het strand bij de Encounter Bay. Zie de kaart voor de globale route. Het begin liep door het struikgewas en was niet heel spectaculair, maar toen we eenmaal bij de rivier kwamen en richting het strand liepen, werd het snel beter. Het eindpunt was zelfs spectactulair mooi. Groene struiken die in bloei stonden, rotsformatie met rode korstmossen, diepblauwe rotszwembaden, en een wit strand met wilde branding. De stranden aan de zuidkant van het eiland worden ook wel "high-energy beaches" genoemd en dat was goed te zien. Het waarschuwingsbord met "freak waves" stond er waarschijnlijk niet voor niks. Hier hebben we even een tijd rustig gezeten om wat te eten en drinken voordat we weer terug naar de auto gingen. Een van de beste hikes (zo niet de beste) die we op Kangaroo Island gedaan hebben.

Ontbijt Rocky River

Het slaapgedeelte van kamperen hebben we al goed begrepen. Maar dat je dan ook zelf je maaltijden voor je tentje moet bereiden... daar zijn we nog niet zo goed in (het materiaal hiervoor ontbreekt ook nog :-)). Tijdens ons verblijf op Rocky River Campground op Kangaroo Island zijn we ook na opstaan telkens heerlijk naar het Visitor Centre gelopen om daar een ontbijtje te bestellen. Jorrit was groot fan van de Kangaroo Island Honing uit het Koala Beer flesje.

Onze eerste koala

We hadden natuurlijk al koala's in een aantal wildlife parks gezien, maar nog geen "wilde" (voor zover dat opgaat voor koala's: lekker de hele dag stoned in een boom hangen ...). Toen we aankwamen in Flinder's Chase National Park op Kangaroo Island was het echter meteen al zover; er liep een koala vlak bij het visitor center. Toen ons in de gaten kreeg klom-ie snel een boom in om ons op veilige hoogte in de gaten te houden.

Ontbijt op het balkon

Het is hier een week lang slecht weer geweest (veel regen dankzij La Nina), maar vanmorgen was de zon opeens terug en konden we weer heerlijk buiten zitten. Onze gekleurde en gevleugelde vriendjes hadden dat ook al snel door. We hebben een grote zak zonnebloempitten voor ze gekocht en die lusten ze graag. Ze heten.... lorikeets. We zien regelmatig dezelfde drie paartjes. Ze komen veelal met z'n tweeën tegelijk. Als er meer paartjes zijn betekent dat dat de pitten gedeeld moeten worden en worden mannetjes (?) link. Toen de bomen hier in bloei stonden hebben we een keer elf examplaren tegelijk moeten bedienen. Wat een gekrijs! Maar als het een paartje is, maken ze over het algemeen erg schattige geluiden. Hoor hier de geluidsopnames vlak na aankomst en het zeer tevreden geknaag  op onze zonnebloempitten. 

Update zaterdag 4 december 2010:

We hadden al een tijdje de cockatoo's op het oog, maar het was tot nu toe niet gelukt om deze te lokken. Vandaag wel. Dan gaat het dus hard met de zaden en zonnebloempitten. Het is gelukt om 'm uit m'n hand te laten eten, maar helemaal van harte ging 't niet. (En dat was insgelijks want ik had geen zin om m'n vingers in z'n snavel te krijgen.) Als-ie zich niet op z'n gemak voelt, wordt de gele kuif tevoorschijn getoverd om z'n status te tonen (zie foto). Groot, imposant beest. Niet om mee te spotten.

Pinata Party

Bij Macquarie University werk ik binnen de groep met leesonderzoekers. En dit zijn er heel wat! Vier professoren (Max, Anne, Sachiko en Genevieve), twee postdocs (Saskia en ik), een stuk of 5 AiOs (o.a. Linda, Huachen, Peter, Yatin, Vargese, Stephen, Shu) en nog een aantal testassistenten (o.a. Kristy, Erin, Pip, Thushara).

Om het einde van het jaar te vieren waren we met de subgroep van onderzoekers die lezen bij kinderen onderzoeken + aanhang uitgenodigd bij Genevieve thuis (zie foto met haar en haar partner Pip). Pip en Gen hebben eerder dit jaar een huis van meer dan honderd jaar oud gekocht in Waverton, de suburb naast ons, en zijn al maanden bezig met renoveren (en zullen er nog wel een aantal jaar mee bezig zijn). Eén van de kamers was ingericht als museum kamer waar allerlei artifacten lagen van de vorige bewoners, zoals brieven van meer dan honderd jaar oud.

Omdat één van de testassistenten (Kristy) jarig was, was besloten om nog wat meer feestelijkheden toe te voegen in de vorm van een taart en een pinata, gemaakt door Erin en haar man Fernando (met Zuidamerikaans bloed). De volledige fotosessie is hier te vinden. Zie vooral de angstige blik van Anne als haar zoontjes hersenschade riskeren voor de snoepjes die uit de Pinata vallen.

Kangaroo with Joey in Pouch

Relaxen op de camping bij Diamond Head in Crowdy Bay National Park.

Diamond Head

Vannacht hebben we op de Diamond Head camping ground in Crowdy Bay National Park gestaan. 's Morgens ontbeten op het strand waar een mooie doorgang in de rotsen was te vinden. De naam Diamond Head komt van de kristallen in de rotsen die de zon weerkaatsten voor de vroegere ontdekkingsreizigers.

Op de campground leeft een groep kangaroes met jonge kangaroes (joeys). Mooi gezicht om ze in de buidel te zien zitten. We hebben ook nog een coastal hike (zie foto's) naar een andere campground ondernomen op zoek naar koala's die met "99% zekerheid" in een bepaalde boom te zien zouden zijn. Niet dus. Bleek dat iemand z'n tent en portable shower precies onder die boom had opgesteld. Ik zou ook verhuizen.

Flying Foxes in Wingham Brush

Onderweg naar Port Macquarie kwamen we langs het natuurpark Wingham Brush waar enkele reusachtige Moreton Bay Fig bomen staan en een van de grootste kolonies Flying Foxes (letterlijk) rondhangt. De grote bomen zijn echt enorm. Flying foxes kenden we al van de Botanic Gardens in Sydney, maar het blijft grappig om ze druk bezig te zien en horen. Eigenlijk moeten ze overdag slapen, maar er is altijd wel een klein opstootje en ze als ze het warm hebben moet er met de vleugels gewapperd worden of een stukje worden gevlogen. Dit filmpje dat ik op YouTube vond, komt precies overeen met wat we gezien hebben.

Jacaranda trees

Een groot deel van Australië wordt gekenmerkt door glooiende heuvellandschappen met grote groene bomen, maar af en toe staat er opeens een grote paarse boom tussen. Deze Jacarandas zijn oorspronkelijk uit China afkomstig, maar doen het hier ook erg goed. In eerste instantie hadden we niet eens door dat ze geïmporteerd waren, want ze passen prachtig in het landschap. Ze staan in oktober tot en met december in bloei en zien er dan fantastisch uit. Dat vinden Australiërs blijkbaar ook want je ziet ze met grote regelmaat. In Sydney zijn ook een paar wijkjes waar je deze bomen kunt vinden.

North New South Wales

Begin november hadden we een lang weekend en hebben we een auto gehuurd om een stuk New South Wales ten noorden van Sydney te verkennen. Dit weekend was mogelijk omdat we allebei het weekend ervoor hadden doorgewerkt en zo wat extra dagen konden opnemen. We hadden erg veel geluk met het weer (of gewoon goed gepland): de hele maand voor ons uitstapje was het slecht en veel regen en toen we terugkwamen begon opnieuw een slechte periode. Het uiteindelijke reisdoel was Port Macquarie, maar onderweg kwamen we ook al verschillende mooie natuurgebieden tegen.

Zo'n 225 km ten noorden van Sydney zijn we eerst uitgewaaid op het strand van het Wind Woppa Reserve nabij Port Stephens. Weer 25 km verderop hebben we door een stuk regenwoud gewandeld in Myall Lakes National Park. En uiteindelijk zijn we nog 50 km noordelijker in Booti Booti National Park uitgekomen om te overnachten op een camping vlak bij het strand. De volgende ochtend zijn we rustig opgestaan en hebben een rondwandeling gemaakt die op de heenweg langs het strand liep en op de terugweg langs het meer. Een heerlijk rustig begin van deze kleine break.

4/9 Belmont Ave, Wollstonecraft

We hebben de afgelopen tijd benut om ons te oriënteren op de huizenmarkt en uit te vinden waar we graag wilden wonen. Alles wat hier op de markt komt wordt druk bezocht en de goede appartementen zijn vaak binnen een paar dagen alweer vergeven. Omdat we niet dubbele huur wilden betalen, besloten om pas twee weken voordat we uit ons eerste appartement moesten de markt op te gaan. Wel spannend, maar op die manier konden we direct toehappen.

Dat het snel kan gaan bleek wel: dinsdagmiddag zag Eva een geschikt appartement online komen, dinsdagavond hebben al ons papierwerk klaargemaakt, woensdagochtend de inspectie gedaan en direct onze application ingediend. Woensdagmiddag de agent gebeld om te vragen naar de status van onze application een dag later was de deal rond. Vandaag het contract getekend en de sleutels gekregen!

Ons nieuwe twee-kamer appartement bevindt zich op een kwartier met de trein van Sydney in een rustige, groene woonwijk. We zitten in het gebouw linksboven op de foto. We kijken al uit naar een slaapkamer zonder koelkast erin en 's ochtends koffie op het balkon in de zon en met gekleurde papegaaien in de bomen naast ons. Geen inkijk van de Lebara helpdesk meer en geen herrie van de snelweg als we het raam open doen.

Valley of the Winds

Op de laatste dag hebben we 's morgens vroeg nog de 7.5 kilometer lange Valley of the Winds trail bij Kata Tjuta gedaan. Kata Tjuta mag dan het minder bekende broertje van Uluru zijn, maar is wat ons betreft minstens zo indrukwekkend. In tegenstelling tot Uluru is Kata Tjuta niet een massieve steen, maar bestaat het uit meerdere grote stukken rots die valk bij elkaar liggen. De onderstaande foto's geven een kleine impressie van de hike. Ook hier is weer duidelijk te zien hoe groen alles was. Na de hike zijn de naar het vliegveld gereden en moesten we alweer terug naar Sydney. Goede vakantie gehad en we gaan hier zeker een keer terug komen!

Silhouet Kata Tjuta

Dit uitzicht op Kata Tjuta was vlak bij het Uluru viewing point te bewonderen. De zon is hier nog niet onder, maar de bewolking is goed te zien. Dat het "red centre" vrij groen was, is hier overigens duidelijk te zien. Nu moeten we dus nog een keer terugkomen om het echte red centre te bekijken. Op zich geen straf.

Uluru ansichtkaart how-to

Samen met vele anderen hebben we geprobeerd om de wereldberoemde zonsondergang bij Uluru op de gevoelige plaat vast te leggen. Hiervoor zijn speciale "sunset viewing points" aangelegd om te voorkomen dat het hele landschap eraan gaat. Het weer was vrij slecht: bewolkt, maar het is met minimale inspanningen toch redelijk gelukt. Het onderstaande plaatje is samengesteld uit twee foto's die zo'n 5 minuten na elkaar geschoten zijn. De mooie lucht van de eerste foto is bij de enigszins rode gloed van de tweede foto gevoegd. Daarna nog een gradient filter gebruikt om de lucht aan de bovenkant iets donkerder te maken en enkele kleurcorrecties toegepast. Et voila! De professionals kunnen het vast beter (en hebben ongetwijfeld betere weersomstandigheden kunnen afwachten), maar voor een kleine 10 minuten beeldbewerking ben ik niet ontevreden ;-)

Uluru Base Walk

Uluru is natuurlijk wereldberoemd en in vrijwel elke reisgids afgebeeld, dus we hadden al een redelijk idee wat we konden verwachten. We waren zelfs een beetje bang dat het overrated zou zijn, maar het feit dat Uluru dan toch die enorme indruk weet te maken als je er vlak voorstaat zegt genoeg.

De verschillende kleuren op verschillende tijden van de dag zijn erg mooi en vanuit elke hoek ziet Uluru er ook weer anders uit. De 10 kilometer lange rondwandeling was dan ook zeer de moeite waard. Wat ook speciaal is is dat Uluru geen onderdeel van een bergketen uitmaakt, maar in feite een grote steen is die in het woestijnzand ligt. Het zichtbare stuk is slechts het topje van de ijsberg: 90% zit verborgen onder de grond. De bekende foto's op afstand is natuurlijk al mooi, maar ook van dichtbij ziet Uluru er erg mooi uit. Het gesteente bestaat uit allerlei laagjes die langzaam afbrokkelen onder invloed van water dat ertussen kruipt. Zie ook de detailfoto.

Dankzij het "slechte" weer was het niet erg druk bij Uluru en konden we alles rustig bekijken zonder de hordes hijgende toeristen die we bij Kings Canyon gezien hadden. Na een matige start van de dag brak de zon in de loop van de middag zelfs door en hebben we volop kunnen genieten. Zeker een aanrader om te bezoeken voordat de lease die de Aboriginals aan de Australische overheid hebben gegeven in 2050 afloopt.

Thorny Devil

De thorny devil of moloch is een klein stekelig monstertje dat in de Australische woestijn leeft. We hadden 'm al in de reisgids gezien, maar dat we 'm ook daadwerkelijk tegenkwamen was een leuke opsteker. Hij zat lekker te zonnen op het midden van de weg naar Uluru. We reden 'm hard voorbij, maar uit een ooghoek dacht Jorrit iets gezien te hebben. Snel weer terug en ja hoor ... eerst heel voorzicht er naar toe en van afstand foto's nemen omdat-ie wel 's zou kunnen wegrennen, maar hij leek nergens bang van en we hebben 'm rustig kunnen bestuderen. Geen natuurlijke vijanden blijkbaar. Geweldig mooi beest. Uiteindelijk hebben we 'm maar van de weg gejaagd, waarna hij poot voor poot met een rustige tred een het struikgewas inliep. Een paar dagen later hebben we er nog een gezien die veel roder van kleur was, maar zich verder even stoicijns gedroeg.

Watarrka NP en Kings Canyon

De Kings Canyon Rim walk in het Watarrka National Park is naast Uluru and Kata Tjuta een van de grote toeristen attracties in het midden van Australië. En jawel, ... ondanks dat we redelijk op tijd waren opgestaan, waren er al enkele bussen met toeristen losgelaten. De toeristeninformatie op bovenstaande website vermeldt: "Safety is your responsibility. The Kings Canyon walk has many steep sections and is recommended for reasonably fit and healthy walkers." Nou viel het met de steile stukken op zich mee wel, maar als je kijkt wat voor mensen er op af komen snap je waar de waarschuwing voor bedoeld zijn. De wandeling leidt al vrij snel zo'n 100 meter omhoog naar het rotsplateau met allemaal kleine "domes" die de afgelopen miljoenen jaren onder invloed van wind en water gevormd zijn. Toen Gerrit hier vorig jaar was noemde een Park Ranger het de "heart-attack hill". Toen we na nog geen 5 minuten lopen enkele bovengemiddelde zware personen (die waarschijnlijk nog nooit verder dan hotel-tot-bus gelopen hadden) luidkeels-hijgend op de grond zagen liggen, konden we dit goed plaatsen. De eerste paar busgroepen hadden we zodoende al snel achter ons gelaten.

De Kings Canyon zelf is een prachtig. Bovenop vonden we een prachtig landschap met honderden rock domes. De canyon wand aan de overkant is ook heel speciaal. Mooi vlak afgesleten en met ronde kringen (vaag te zien op de foto) die onder grote druk zouden zijn ontstaan. Deze foto is genomen vanaf een uitkijkpunt waar we heerlijk alleen konden zitten, omdat alle toeristengroepen met de kortst mogelijk route werden rondgeleid en de afslag over sloegen. Halverwege daalden we af naar de "Garden of Eden" waar een permanent water hole is en ik nog even heb gezwommen. Verrassend koud dat water, maar door zichtbare vervuiling van alle toeristen zeker niet het mooiste bad ooit. Na een half uurtje badderen hebben we de wandeling uitgelopen en gingen we op weg naar de volgende highlight een paar honderd kilometer verderop.

Ormiston Gorge Pound Walk

De tweede dag van in het Red Centre stond in het teken van de Ormiston Gorge Pound Walk in de West Macdonnell Ranges. Deze rondwandeling liep vanaf onze camping door een vallei naar de Ormiston Gorge en weer terug. Tijdens onze voorbereiding hadden we al gezien dat deze wandeling goed stond aangeschreven, maar onze verwachtingen werden zelfs overtroffen. Onderweg werden we getrakteerd op prachtige landschappen.

We waren de avond ervoor al gewaarschuwd door de Ranger dat er veel regen gevallen was en de Ormiston Gorge vol water stond en dat we het laatste stuk zwemmend moesten afleggen. Al vrij snel aan het begin van de wandeling stond er een bord met een foto met iets meer water dan we hadden ingeschat, maar we lieten ons niet afschrikken. Nog geen tien minuten later bleek dat het echt nat was en moesten de schoenen al uit om een riviertje over te steken. Best koud aan de voetjes.

Het volgende stuk liep over een berg langs een kleine afgrond waar de Ranger ons had geadviseerd om uit te kijken naar Black-footed Rock Wallabies. We troffen twee exemplaren, die net als wij van de de ochtendzon aan het genieten waren, maar ze zagen ons ook en waren dus al snel weer verdwenen. Aangezien het geregend had en lente was stonden er allerlei bloemen in bloei. Het pad liep redelijk vlak in het dal tussen een aantal bergen door.

Na een uur konden we omhoog klimmen naar een uitkijkpunt dat mooi uitzicht bood op de vallei en de rivier die richting de Ormiston Gorge liep. De Ormiston Gorge zelf is niet zichtbaar op de kleine foto, maar ligt "achterin, links om de hoek" tussen de twee bergketens die zichtbaar zijn. De rode rotswand was een duidelijk herkenningspunt en is ook zichtbaar op de onderstaande foto's. Via een omweg werden de vallei ingeleid en moesten we tegen de klok in "terug" lopen naar de Ormiston Gorge. Onderweg moesten we de rivier twee keer oversteken. We vonden een mooi plekje aan het water en met schaduw van de bomen om even te lunchen.

Na de lunch liepen we langs de rivier richting de Ormiston Gorge, het hoogtepunt van de wandeling. De route leidde rechts langs de rode rotswand op de bovenstaande foto tussen de twee bergketens door. Het werd langzaam nauwer en ook steeds mooier. We werden getrakteerd op prachtige rotsformaties en een spectaculair kleurenspel. Diep blauwe luchten, fel rode en paarse rotsen, aangevuld met het nodige zand en groen. Zo hadden we ons Australie voorgesteld. De onderstaande foto's zeggen waarschijnlijk genoeg.

De rivier werd langszaam breder en het midden we de Ormiston Gorge stond inderdaad vol water. De foto op het waarschuwingsbord (zie boven) kwam keurig overeen. Er was met geen mogelijkheid langs te lopen, dus we moesten zwemmen. We hadden bij onze campground van de ranger enkele vuilniszakken gekregen om onze spullen droog te houden en als 'floating device' te gebruiken. Dat ging verrassend goed: spullen erin, opblazen, dichtknopen en de zakken dreven keurig voor ons uit. Met twee keer zwemmen hadden we alle spullen aan de overkant. Nog even extra rondje gezwommen omdat het water zo lekker was en toen de route weer vervolgd.

Het laatste stuk moesten we nog even klimmen naar het uitkijkpunt van de Ormiston Gorge en daarna weer omlaag terug naar de camping. Een goede vijf uur later waren we weer terug. Een zeer geslaagde wandeling. De Macdonnell Ranges moeten we zeker nog eens terug komen.

Onze eerste kampeerervaringen

Begin oktober zijn we vijf dagen naar het Red Centre van Australia geweest. We zijn met een Toyota RAV4 4WD vanaf Alice Springs via de West MacDonnell Ranges en Kings Canyon naar Uluru en Kata Tjuta gereden. Onze nieuwe tent was mee en dus werd er gekampeerd. We werden meteen overmoedig en hadden op advies van Gerrit alleen de binnentent opgezet. Bleek iets te koud 's nachts! Maar we hebben wel vallende sterren gezien. Het onderstaande filmpje geeft een kleine impressie van onze eerste ochtend op de camping in Ormiston Gorge in West MacDonnell National Park.

Volgende nachten hebben we dus de buitentent ook maar gebruikt. We zijn nog bezig onze uitrustig langzaam op te bouwen: slaapzakken hadden we nog niet, dus we hebben onder ons donsdekbed gelegen. Al met al is het kamperen goed zeer bevallen. We hadden thuis al geoefend met tent opzetten, dus dat ging met gemak. Het slapen op luchtbedden was even wennen, maar onze met dons gevulde matjes liggen erg comfortabel. Grootste gemis was een kussen, dus die staat nu bovenaan de lijst. De vrijheid was echter ideaal en veel dichter bij de natuur kom je niet snel. Na de Ormiston Gorge campground hebben we nog een nacht bij het Kings Canyon Resort gestaan (zie onderstaande foto) en twee nachten in Yulara, het dorpje naast Uluru National Park. Meer foto's volgen binnenkort.