Egbert & Femke

Het jaar kreeg nog een leuk staartje - Femke en Egbert kwamen op bezoek! Ze zijn eerst een weekje bij ons in huis geweest. We zouden het eerste weekend samen gaan kanoen in Kangaroo Valley, maar dat ging helaas niet door vanwege de vele regen. De eerste impressie van Sydney was niet zo gelukkig, wat een weer. In het weekend klaarde het op en gingen we op pad voor een hike. De hike die op de planning stond moest afgebroken worden vanwege overstroomde paden (zie foto met Eva die uit het water getrokken wordt). Eva & Jorrit waren not amused, maar uiteindelijk vonden we toch een nog wat kortere wandeling die wel de moeite waard en begaanbaar was. Op zondag gingen Egbert en Femke kanoën in de haven van Sydney en de week erna vlogen ze naar Cairns voor onder andere een zeiltocht bij de Whitsunday Islands. Jorrit en Eva gingen nog een week aan het werk en vlogen het weekende daarna naar Melbourne, waar ze vervolgens Femke en Egbert op maandag (5 december, Sinterklaas avond) ook ophaalden. Vervolgens hebben we met z'n vieren de Great Ocean road verkend en het Grampians National Park. Onderweg enorm veel wildlife gezien: koala's, wombats, emu's, kangoeroes, wallebies. Wie beestjes wil zien in Australie moet naar Victoria! (natuurlijk eerst even Sydney aandoen :-)). De foto van ons vieren is genomen op de camping in Otway National Park. Waar wij konden profiteren van de padvinderskunsten van Femke en Egbert inzake vuurtjes aanleggen en marshmallows roosteren.

Blue Mountains: Grand Canyon & Bridal Veil Falls

De tweede dag in de Blue Mountains hadden we de 8 uur lange Grand Canyon hike gepland. Eva moest dus wel doorlopen op 'r verjaardag. Het weer was zowaar nog slechter dan gisteren, maar daar merkten we tijdens de wandeling gelukkig niet veel van omdat we mooi beschut in de canyon (eigenlijk een gorge) liepen. Halverwege de wandeling (net na een steile klim) kwamen we erachter dat we een afslag gemist hadden, waarop we weer een half uur terug konden lopen. Toen we de afslag hadden gevonden, bleek dat de geplande route was afgezet vanwege een 'major landslide'. Tijd voor cheese cake. Vervolgens terug omhoog en via een omweg de route weer opgepikt. De wandeling eindigde bij de Bridal Veil Falls, een waterval van tweehonderd meter hoog. Dezelfde hoogte moesten wij langs de kliffen omhoog klauteren. Even afzien, maar opnieuw een fantastische hike! 's Avonds welverdiend gesmikkeld bij de Italiaan in Leura. Wat betreft de foto's, "Who's afraid of Red, Yellow, and Blue?"

Blue Mountains: National Pass & Wentworth Falls

Op maandag 13 juni zouden we vrij zijn vanwege Queensday, dus we zagen onze kans schoon om een lang weekend in de Blue Mountains in te plannen. Onze overburen Nora en David houden ook wel van hiken en zo ontstond het plan om samen op stap te gaan. Op de eerste dag stond een wandeling via de National Pass naar de Wentworth Falls op het programma. Dankzij de regen was de waterval extra mooi. Tijdens de wandeling liepen we beschut langs de imposante bergwanden. Zie hieronder voor enkele impressies.

Kaikoura Peninsula Walkway

Onze laatste dag buiten de stad hebben we in Kaikoura doorgebracht. Een klein stadje aan de oostkust dat prachtig aan de bergen en het water ligt en de afgelopen jaren een naam heeft opgebouwd op het gebied van excursies om dolfijnen en walvissen te zien. Omdat we bij de Abel Tasman Coast Track al dolfijnen gezien hadden, besloten we om de Kaikoura Peninsula Walkway te doen. Een wandeling die door onze Lonely Planet als een "must-do if humanly possible" werd beschreven. Inderdaad erg mooi met prachtige landschappen die weer heel anders waren als al het andere dat we tot nu toe gezien hadden. De route liep eerst over de kliffen en daarna via de rotsstranden weer terug naar de parkeerplaats. Onderweg ook nog een paar zonnende zeeleeuwen mogen bewonderen.

Zonnende Zeeleeuwen

De kust rondom Kaikoura was vergeven van de New Zealand Fur Seals. Vlak voor het stadje troffen we al een rustplaats aan met een creche jonge zeeleeuwtjes. Tijdens onze wandeling iets voorbij Kaikoura kwamen we nog een paar verdwaalde exemplaren tegen die lekker lagen te zonnen; moe van de jacht en volgegeten met (inkt)vis. De uitgevloerde vetzak hieronder lag zo diep te dromen dat Jorrit er zo naar toe kon sluipen om 'm rustig te fotograferen.

Pupu Springs

Op de terugweg richting Motueka kwamen we langs de Pupu Springs of Te Waikoropupu Springs, die bekend staan om het extreem heldere water dat hier met vele kubieke meters per seconde omhoog zetten. De bronnen produceren zo'n 14,000 liter water per seconde, genoeg om zo'n 40 badkuipen mee te vullen. Helaas mochten we niet badderen in het meest heldere water ter wereld. Lastig terug te zien op de foto's, maar de kleuren waren erg mooi. De tweede foto geeft een kleine indruk van de kracht waarmee het water omhoog kwam zetten.

Avalanche Peak via Scotts Track

Voor vandaag hadden we een (halve) dagwandeling vanuit het dorpje in de Arthur's Pass naar de top van de Avalanche Peak in het Arthur's Pass National Park gepland. Het visitor center had ons aangeraden om de beklimming via de Scotts Track te doen in verband met het slechte weer dat ze voor het einde van de middag hadden voorspeld. Iets langer, maar mooiere vergezichten en een beter begaanbaar pad. Althans dat werd ons beloofd, maar de route was veel klimmen en klouteren en ging flink omhoog. Achteraf hadden we het bij het begin van de wandeling (zie foto van het bord) al kunnen weten. We moesten iets meer dan een kilometer omhoog van 740 meter boven zeeniveau naar 1833 meter. Ongeveer halverwege braken we door de boomgrens en werden de uitzichten steeds beter. De top van de Avalanche Peak is niet extreem hoog, maar biedt wel een prachtig 360° uitzicht op de Southern Alps en de Crow Glacier. Een extra attractie waren de Kea's die ons boven op de berg verwelkomden. De foto's van de Kea's geven ook een redelijk goed beeld van het uitzicht bovenop de berg. Uiteindelijk hebben we er zo'n vijf en een half uur over gedaan. Het weer was gedurende de hele wandeling prima; pas op de laatste foto's zijn de eerste wolkjes net zichtbaar. Geslaagd dagje dus.

Zonsondergang in Redbanks Conservation Park

Vandaag hadden we onze tent opgezet bij Redbanks Conservation Park. Een prachtige microbiotoop met een rood landschap, een special soort bomen, en veel wildlife. De bovenstaande sleepy lizard was te vinden op de weg die ernaartoe leidde. Tijdens een wandeling ook kangaroos gezien. Er waren tien campeerplekken zonder faciliteiten (afgezien van een 'pit toilet') waar we onze tent gratis konden opzetten. Heerlijk afgezonderd van de bewoonde wereld. We hebben gedineerd met rode wijn, toastjes met brie en duits brood met honing van Kangaroo Island. Na het eten werden we op de onderstaande zonsondergang getrakteerd.

Kampeerhel

Dachten wij even een mooi kampeerplekje gevonden te hebben aan het water bij de American River op Kangaroo Island. 's Avonds nog een mooie zonsondergang bewonderd. Waar het mis ging? Toen het weer midden in de nacht omsloeg en we bijna onze tent uitgeblazen werden! De eigenaren van het camperbusje naast ons reden hun mobiele home naar een meer beschutte plek achter het toiletblok, maar wij konden nergens heen. We hebben de auto er toen maar zo goed mogelijk voorgeparkeerd, een paar extra scheerlijnen geplaatst en vervolgens geprobeerd verder te slapen. De tent heeft z'n waarde wel bewezen en heeft de storm prima weerstaan. Waar we echter niet op voorbereid waren, was het fijnzand dat onder de buitentent door waaide en door het gaas van de binnentent heen waaide. Toen we de volgende ochtend wakker werden, zaten we letterlijk helemaal onder: stof in oren, ogen, neus. Volgende dag maar even een luxe hotel genomen om bij te komen.

Remarkable Rocks en Admirals Arch

Vandaag stonden de Remarkable Rocks en Admirals Arch op het programma. Beide gelegen in het Flinders Chase National Park aan de zuidkust van Kangaroo Island. 's Morgens waren we er al heen gereden, maar was het helemaal bewolkt en besloten we om eerst de noordkust het eiland te verkennen. Het hele eiland lag het grootste deel van de dag in een dik pak wolken. We hadden de hoop op zon al zo'n beetje opgegeven en moesten gezien de tijd toch terug naar het zuiden. Wonder boven wonder leek onderweg de zon precies in het zuiden toch langzaam door te komen. Nog even wat tijd gerekt door naar een wildlife sanctuary te gaan waar een heleboel (wilde) koala's leven op een klein afgeschermd gebiedje. Toen we op het einde van de dag uiteindelijk bij de granietformaties van de remarkable rocks terug waren, was de zon helemaal doorgebroken en stonden ze er goed bij voor enkele foto's.





Na de remarkable rocks zijn we nog snel doorgereden naar de Admirals Arch op de Cape de Couedic, slechts een paar kilometer verderop. Deze natuurlijke rotsboog is onder invloed van het oceaangeweld ontstaan. Als extra attraktie was deze plek ook de basis van een kolonie New Zealand Fur Seals, die we van afstand al konden ruiken. Deze seals zijn drie dagen op zee om tot 400 kilometer zuidelijker te vissen. Moe en volgegeten komen ze daarna weer terug om te rusten. Geweldig gezicht om ze overal te zien liggen en spelen, zoals bijvoorbeeld de twee seals in het water linksonder de rotsboog. Hoe langer we keken hoe meer seals we tussen de rotsen ontdekten. Het exemplaar op de onderste zoekplaatje was uitzonderlijk vet, maar ziet er erg tevreden uit. Succes met het zoeken van de twee andere seals op dezelfde foto ;-)

Snake Lagoon Hike

Na onze eerst nacht op het meest westelijke puntje van Kangaroo Island (West Bay in Flinders Chase National Park) hebben we de Snake Lagoon Hike gedaan. Deze kleine hike loopt langs een rivier richting die uitkomt op het strand bij de Encounter Bay. Zie de kaart voor de globale route. Het begin liep door het struikgewas en was niet heel spectaculair, maar toen we eenmaal bij de rivier kwamen en richting het strand liepen, werd het snel beter. Het eindpunt was zelfs spectactulair mooi. Groene struiken die in bloei stonden, rotsformatie met rode korstmossen, diepblauwe rotszwembaden, en een wit strand met wilde branding. De stranden aan de zuidkant van het eiland worden ook wel "high-energy beaches" genoemd en dat was goed te zien. Het waarschuwingsbord met "freak waves" stond er waarschijnlijk niet voor niks. Hier hebben we even een tijd rustig gezeten om wat te eten en drinken voordat we weer terug naar de auto gingen. Een van de beste hikes (zo niet de beste) die we op Kangaroo Island gedaan hebben.

Ontbijt Rocky River

Het slaapgedeelte van kamperen hebben we al goed begrepen. Maar dat je dan ook zelf je maaltijden voor je tentje moet bereiden... daar zijn we nog niet zo goed in (het materiaal hiervoor ontbreekt ook nog :-)). Tijdens ons verblijf op Rocky River Campground op Kangaroo Island zijn we ook na opstaan telkens heerlijk naar het Visitor Centre gelopen om daar een ontbijtje te bestellen. Jorrit was groot fan van de Kangaroo Island Honing uit het Koala Beer flesje.

Diamond Head

Vannacht hebben we op de Diamond Head camping ground in Crowdy Bay National Park gestaan. 's Morgens ontbeten op het strand waar een mooie doorgang in de rotsen was te vinden. De naam Diamond Head komt van de kristallen in de rotsen die de zon weerkaatsten voor de vroegere ontdekkingsreizigers.

Op de campground leeft een groep kangaroes met jonge kangaroes (joeys). Mooi gezicht om ze in de buidel te zien zitten. We hebben ook nog een coastal hike (zie foto's) naar een andere campground ondernomen op zoek naar koala's die met "99% zekerheid" in een bepaalde boom te zien zouden zijn. Niet dus. Bleek dat iemand z'n tent en portable shower precies onder die boom had opgesteld. Ik zou ook verhuizen.

North New South Wales

Begin november hadden we een lang weekend en hebben we een auto gehuurd om een stuk New South Wales ten noorden van Sydney te verkennen. Dit weekend was mogelijk omdat we allebei het weekend ervoor hadden doorgewerkt en zo wat extra dagen konden opnemen. We hadden erg veel geluk met het weer (of gewoon goed gepland): de hele maand voor ons uitstapje was het slecht en veel regen en toen we terugkwamen begon opnieuw een slechte periode. Het uiteindelijke reisdoel was Port Macquarie, maar onderweg kwamen we ook al verschillende mooie natuurgebieden tegen.

Zo'n 225 km ten noorden van Sydney zijn we eerst uitgewaaid op het strand van het Wind Woppa Reserve nabij Port Stephens. Weer 25 km verderop hebben we door een stuk regenwoud gewandeld in Myall Lakes National Park. En uiteindelijk zijn we nog 50 km noordelijker in Booti Booti National Park uitgekomen om te overnachten op een camping vlak bij het strand. De volgende ochtend zijn we rustig opgestaan en hebben een rondwandeling gemaakt die op de heenweg langs het strand liep en op de terugweg langs het meer. Een heerlijk rustig begin van deze kleine break.

Valley of the Winds

Op de laatste dag hebben we 's morgens vroeg nog de 7.5 kilometer lange Valley of the Winds trail bij Kata Tjuta gedaan. Kata Tjuta mag dan het minder bekende broertje van Uluru zijn, maar is wat ons betreft minstens zo indrukwekkend. In tegenstelling tot Uluru is Kata Tjuta niet een massieve steen, maar bestaat het uit meerdere grote stukken rots die valk bij elkaar liggen. De onderstaande foto's geven een kleine impressie van de hike. Ook hier is weer duidelijk te zien hoe groen alles was. Na de hike zijn de naar het vliegveld gereden en moesten we alweer terug naar Sydney. Goede vakantie gehad en we gaan hier zeker een keer terug komen!

Uluru Base Walk

Uluru is natuurlijk wereldberoemd en in vrijwel elke reisgids afgebeeld, dus we hadden al een redelijk idee wat we konden verwachten. We waren zelfs een beetje bang dat het overrated zou zijn, maar het feit dat Uluru dan toch die enorme indruk weet te maken als je er vlak voorstaat zegt genoeg.

De verschillende kleuren op verschillende tijden van de dag zijn erg mooi en vanuit elke hoek ziet Uluru er ook weer anders uit. De 10 kilometer lange rondwandeling was dan ook zeer de moeite waard. Wat ook speciaal is is dat Uluru geen onderdeel van een bergketen uitmaakt, maar in feite een grote steen is die in het woestijnzand ligt. Het zichtbare stuk is slechts het topje van de ijsberg: 90% zit verborgen onder de grond. De bekende foto's op afstand is natuurlijk al mooi, maar ook van dichtbij ziet Uluru er erg mooi uit. Het gesteente bestaat uit allerlei laagjes die langzaam afbrokkelen onder invloed van water dat ertussen kruipt. Zie ook de detailfoto.

Dankzij het "slechte" weer was het niet erg druk bij Uluru en konden we alles rustig bekijken zonder de hordes hijgende toeristen die we bij Kings Canyon gezien hadden. Na een matige start van de dag brak de zon in de loop van de middag zelfs door en hebben we volop kunnen genieten. Zeker een aanrader om te bezoeken voordat de lease die de Aboriginals aan de Australische overheid hebben gegeven in 2050 afloopt.

Watarrka NP en Kings Canyon

De Kings Canyon Rim walk in het Watarrka National Park is naast Uluru and Kata Tjuta een van de grote toeristen attracties in het midden van Australië. En jawel, ... ondanks dat we redelijk op tijd waren opgestaan, waren er al enkele bussen met toeristen losgelaten. De toeristeninformatie op bovenstaande website vermeldt: "Safety is your responsibility. The Kings Canyon walk has many steep sections and is recommended for reasonably fit and healthy walkers." Nou viel het met de steile stukken op zich mee wel, maar als je kijkt wat voor mensen er op af komen snap je waar de waarschuwing voor bedoeld zijn. De wandeling leidt al vrij snel zo'n 100 meter omhoog naar het rotsplateau met allemaal kleine "domes" die de afgelopen miljoenen jaren onder invloed van wind en water gevormd zijn. Toen Gerrit hier vorig jaar was noemde een Park Ranger het de "heart-attack hill". Toen we na nog geen 5 minuten lopen enkele bovengemiddelde zware personen (die waarschijnlijk nog nooit verder dan hotel-tot-bus gelopen hadden) luidkeels-hijgend op de grond zagen liggen, konden we dit goed plaatsen. De eerste paar busgroepen hadden we zodoende al snel achter ons gelaten.

De Kings Canyon zelf is een prachtig. Bovenop vonden we een prachtig landschap met honderden rock domes. De canyon wand aan de overkant is ook heel speciaal. Mooi vlak afgesleten en met ronde kringen (vaag te zien op de foto) die onder grote druk zouden zijn ontstaan. Deze foto is genomen vanaf een uitkijkpunt waar we heerlijk alleen konden zitten, omdat alle toeristengroepen met de kortst mogelijk route werden rondgeleid en de afslag over sloegen. Halverwege daalden we af naar de "Garden of Eden" waar een permanent water hole is en ik nog even heb gezwommen. Verrassend koud dat water, maar door zichtbare vervuiling van alle toeristen zeker niet het mooiste bad ooit. Na een half uurtje badderen hebben we de wandeling uitgelopen en gingen we op weg naar de volgende highlight een paar honderd kilometer verderop.

Ormiston Gorge Pound Walk

De tweede dag van in het Red Centre stond in het teken van de Ormiston Gorge Pound Walk in de West Macdonnell Ranges. Deze rondwandeling liep vanaf onze camping door een vallei naar de Ormiston Gorge en weer terug. Tijdens onze voorbereiding hadden we al gezien dat deze wandeling goed stond aangeschreven, maar onze verwachtingen werden zelfs overtroffen. Onderweg werden we getrakteerd op prachtige landschappen.

We waren de avond ervoor al gewaarschuwd door de Ranger dat er veel regen gevallen was en de Ormiston Gorge vol water stond en dat we het laatste stuk zwemmend moesten afleggen. Al vrij snel aan het begin van de wandeling stond er een bord met een foto met iets meer water dan we hadden ingeschat, maar we lieten ons niet afschrikken. Nog geen tien minuten later bleek dat het echt nat was en moesten de schoenen al uit om een riviertje over te steken. Best koud aan de voetjes.

Het volgende stuk liep over een berg langs een kleine afgrond waar de Ranger ons had geadviseerd om uit te kijken naar Black-footed Rock Wallabies. We troffen twee exemplaren, die net als wij van de de ochtendzon aan het genieten waren, maar ze zagen ons ook en waren dus al snel weer verdwenen. Aangezien het geregend had en lente was stonden er allerlei bloemen in bloei. Het pad liep redelijk vlak in het dal tussen een aantal bergen door.

Na een uur konden we omhoog klimmen naar een uitkijkpunt dat mooi uitzicht bood op de vallei en de rivier die richting de Ormiston Gorge liep. De Ormiston Gorge zelf is niet zichtbaar op de kleine foto, maar ligt "achterin, links om de hoek" tussen de twee bergketens die zichtbaar zijn. De rode rotswand was een duidelijk herkenningspunt en is ook zichtbaar op de onderstaande foto's. Via een omweg werden de vallei ingeleid en moesten we tegen de klok in "terug" lopen naar de Ormiston Gorge. Onderweg moesten we de rivier twee keer oversteken. We vonden een mooi plekje aan het water en met schaduw van de bomen om even te lunchen.

Na de lunch liepen we langs de rivier richting de Ormiston Gorge, het hoogtepunt van de wandeling. De route leidde rechts langs de rode rotswand op de bovenstaande foto tussen de twee bergketens door. Het werd langzaam nauwer en ook steeds mooier. We werden getrakteerd op prachtige rotsformaties en een spectaculair kleurenspel. Diep blauwe luchten, fel rode en paarse rotsen, aangevuld met het nodige zand en groen. Zo hadden we ons Australie voorgesteld. De onderstaande foto's zeggen waarschijnlijk genoeg.

De rivier werd langszaam breder en het midden we de Ormiston Gorge stond inderdaad vol water. De foto op het waarschuwingsbord (zie boven) kwam keurig overeen. Er was met geen mogelijkheid langs te lopen, dus we moesten zwemmen. We hadden bij onze campground van de ranger enkele vuilniszakken gekregen om onze spullen droog te houden en als 'floating device' te gebruiken. Dat ging verrassend goed: spullen erin, opblazen, dichtknopen en de zakken dreven keurig voor ons uit. Met twee keer zwemmen hadden we alle spullen aan de overkant. Nog even extra rondje gezwommen omdat het water zo lekker was en toen de route weer vervolgd.

Het laatste stuk moesten we nog even klimmen naar het uitkijkpunt van de Ormiston Gorge en daarna weer omlaag terug naar de camping. Een goede vijf uur later waren we weer terug. Een zeer geslaagde wandeling. De Macdonnell Ranges moeten we zeker nog eens terug komen.