Sydney's Skyline

De dagen worden alweer iets langer en het is nu schemering als ik vanaf Google naar huis ga. De ondergaande zon geeft prachtig blauwe luchten en weerkaatst op de skyline van het CBD (Central Business District). Onderstaande foto's zijn het uitzicht vanaf de pont in Pyrmont (Darling Harbour).

Grappig idee dat toeristen $$$ neertellen voor harbour cruise terwijl ik dagelijks op de pont stap voor mijn woon-werk verkeer. Nadeel is natuurlijk wel dat het mooiste er ondertussen vanaf is. Ik zit tegenwoordig vaak een boek te lezen en neem de skyline bijna als vanzelfsprekend aan.

Met de pont naar Google

3D Nerds

Sinds Avatar zijn 3D films een nieuwe hype ... wij zijn naar 'Clash of the Titans' geweest. Waardeloze film, maar Eva kon er nog wat plezier aan beleven vanwege de mytologische verhalen die erin terugkwamen. Ik heb me met name vermaakt om deze foto ...

Fenneken en Peter

In februari, maart en april ontving ik allerlei verzoeken van onderzoekers van universiteiten, hoge scholen en dyslexie behandelcentra om meer informatie over mijn promotieonderzoek. Een goede zaak: mijn onderzoek van de afgelopen 5 jaar kon zo mooi verspreid worden en die 280 exemplaren van mijn proefschrift kwamen meteen ook goed terecht.

Zo kreeg ik ook een verzoek van Tom Braams die een praktijk heeft voor diagnostiek en behandeling in leerstoornissen (met name op het gebied van dyslexie en dyscalculie). In zijn email vertelde hij ook dat een van zijn dyslexie-behandel-sterren, Fenneken, voor twee jaar met haar man naar Sydney was vertrokken. Uiteraard heb ik meteen haar emailadres opgevraagd: altijd leuk zo'n contact in de buurt. Dit alles gebeurde zo begin april, net voordat ik naar Melbourne vertrok voor een conferentie. Met het goede voornemen om Fenneken te emailen na m'n vertrek stapte ik op het vliegtuig. Bij thuiskomst zag ik echter dat ze me al voorgeweest was met een lange email getiteld "voorstellen". De week erna ben ik al bij haar en haar man Peter langsgeweest in Chatswood (10 minuten met de trein + 20 minuten lopen bij ons huis in Wollstonecraft vandaan) om een vorkje mee te prikken.

Erg fijn dat er even voor me gezorgd werd: Jorrit zat op dat moment in Zurich en er begonnen net allemaal berichten over de aswolken uit IJsland door te sijpelen. Voor het eten heb ik een demo gekregen van een aantal dyslexie behandeling programma's. Hier vanuit Sydney ontwikkelt Fenneken deze programma's voor Braams terwijl Peter een project runt bij de Rabobank in Sydney. Verder hebben we natuurlijk ook gepraat over het wennen aan het leven in Sydney: wij zijn zo ongeveer tegelijk aangekomen in Sydey en de belevenissen (zoals wachten op aankomst van spullen uit Nederland) liepen vrij synchroon. Later ben ik ook nog samen met Jorrit langsgeweest. Hun zoons, Kees en Joost, waren over en we waren uitgenodigd voor een heuze Barbie (BBQ). Heerlijk die Nederlandse gesprekken en om te lachen om de verhalen van de jongens.

Toen we vertelden dat we weg wilden uit Milsons Point en dat de mogelijkheid bestond dat we een tijdje 'in between houses' zouden zijn, bood Fenneken direct aan om te helpen met verhuizen, dat we spullen bij hen konden stallen en zelfs dat we konden komen logeren als we geen slaapadres hadden. Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen sloten onze woningen bijna naadloos aan (ik geloof dat we maar 2 dagen twee adressen gehad hebben :-)) dus uiteindelijk hebben we alleen, maar met twee handen, hun aanbod aangenomen om te helpen verhuizen. Dit was een hele warme dag, dus dat was zweten met het tillen van de dozen. Uiteindelijk zijn we twee keer heen en weer gereden om alle dozen te verhuizen (+ ons enige meubel, de computerkast). Omdat we nog niet eens stoelen hadden konden we Peter en Fenneken niet echt iets aanbieden in ons nieuwe huis, dus zijn we maar naar de hippe wijk Crowsnest gewandeld (15 mintuen vanaf ons huis) om daar koffie te drinken. Inmiddels begint ons appartement al een stuk huislijker te worden. Een van de goede voornemens voor 2011 is ook om Fenneken en Peter bij ons thuis uit te nodigen zodra ze een beetje ontjetlagd zijn van hun bezoek aan Nederland met kerst en oud en nieuw.

PS De mooie zwart wit foto's hebben ze laten maken vlak voor hun vertrek naar Sydney. De hond heet Floor en is ook meeverhuisd.

Onze spulletjes zijn aangekomen!

Een paar dagen voor vertrek hadden we iets meer dan een kubieke meter aan spullen afgeleverd bij de loods van Worldwide Bagage Services op Schiphol om te laten verschepen naar Sydney. We hadden 21 dozen die netjes op een pallet van 80x120cm gestapeld werden, waarna het geheel in krimpfolie geseald werd en in het magazijn verdween. Ons pallet zou met de eerst volgende boot meegaan: de CMA CGM Rose; geplande afvaart 15 februari en geplande aankomst 25 maart. De Bill of Lading zou ons na vertrek worden gemaild.

Het was nog best een geregel om de spullen op te kunnen halen. Ten eerste moesten we contact opnemen met CaroTrans om de precieze aankomsttijd en locatie van onze spullen uit te vinden. Klinkt eenvoudiger dan het was. Het was sowieso wennen om de Australiers te verstaan en dan al helemaal aan de telefoon. Denk je dat je Engels goed is... geen garantie hier. Het was van belang dat we de spullen binnen drie dagen na aankomst zouden ophalen omdat we anders voor langere opslag zouden moeten betalen. Daarvoor hadden we echter wel een Sea Delivery Order nodig die, na wat onduidelijkheden en herhaaldelijk aandringen, eindelijk werd toegemaild.

De volgende stap was inklaren bij de douane. Vereiste documentie naast onze paklijst: Bill of Lading, Delivery Order, Unaccompanied Personal Effects Statement, en natuurlijk onze paspoorten. Op een doordeweekse dag togen we naar Sydney Airport om onze spullen aan te geven. Wij dachten compleet te zijn, maar in Australie is een paspoort blijkbaar niet voldoende en moet je ook rijbewijs, bankpasjes, en verzekeringsbewijs tevoorschijn toveren. Gelukkig hadden we dit bij ons anders hadden we nog een keer terug kunnen komen. Uiteraard was aangeven van de spullen niet genoeg, maar moest er ook een quarantaine inspectie gedaan worden. Toen de beambte onze loods opzocht in de database bleek dat daar geen inspectie kon plaatsvinden en werd ons tot onze verbazing gemeld dat we de spullen eerst zelf met eigen vervoer naar een andere loods zouden moeten verplaatsen. Jorrit's vraag over de waterdichtheid van deze procedure werd niet op prijs gesteld en we werden dreigend toegesproken. Toen we contact opnamen met de loods om dit te regelen bleek dat ze onze spullen al hadden verplaatst naar een loods met quarantaine inspecteur, maar dit voor het gemak niet aan ons hadden doorgegeven. Gelukkig konden ze direct een nieuwe Delivery Order faxen en konden we alsnog een afspraak maken om de spullen op te halen.

Een dag later was het zover. Met een gehuurd busje (we zullen verder geen woorden vuil maken aan de "klantgerichtheid" van Europcar) reden we naar Port Botany voor de quarantaine inspectie. Bij de ingang moesten we een paspoort afgeven in ruil voor twee gekleurde hesjes. Na een kort ritje over het terrein mochten we plaatsnemen in de wachtruimte tot de inspecteur kon komen. Vreemd gevoel tussen alle grote vrachtauto's en zeecontainers komen twee maffe Nederlanders met een klein busje een miniem pallet afhalen. Die inspectie zelf verliep prima, al was het potje met Italiaanse kruiden wel een heikel punt. Hij mocht mee, maar we moesten plechtig beloven om het twee weken in de vriezer te zetten. Sterk staaltje grensbewaking.

Moraal van het verhaal: het is mogelijk om zelf je spullen naar Australië te verschepen, maar als je niet van gedoe houdt, huur dan een verhuizer met deur-tot-deur service. Kostenoverzicht voor doe-het-zelfers: In Nederland waren we EUR 365,57 kwijt aan Worldwide Baggage Services. In Australië nog eens AUD 75,00 voor de Delivery Order, AUD 110,00 douanekosten en AUD 73,70 voor de huur van de loods met inspecteur. De huur van het busje was AUD 67,00. Maar we hebben onze eigen spulletjes weer terug!