Onze spulletjes zijn aangekomen!

Een paar dagen voor vertrek hadden we iets meer dan een kubieke meter aan spullen afgeleverd bij de loods van Worldwide Bagage Services op Schiphol om te laten verschepen naar Sydney. We hadden 21 dozen die netjes op een pallet van 80x120cm gestapeld werden, waarna het geheel in krimpfolie geseald werd en in het magazijn verdween. Ons pallet zou met de eerst volgende boot meegaan: de CMA CGM Rose; geplande afvaart 15 februari en geplande aankomst 25 maart. De Bill of Lading zou ons na vertrek worden gemaild.

Het was nog best een geregel om de spullen op te kunnen halen. Ten eerste moesten we contact opnemen met CaroTrans om de precieze aankomsttijd en locatie van onze spullen uit te vinden. Klinkt eenvoudiger dan het was. Het was sowieso wennen om de Australiers te verstaan en dan al helemaal aan de telefoon. Denk je dat je Engels goed is... geen garantie hier. Het was van belang dat we de spullen binnen drie dagen na aankomst zouden ophalen omdat we anders voor langere opslag zouden moeten betalen. Daarvoor hadden we echter wel een Sea Delivery Order nodig die, na wat onduidelijkheden en herhaaldelijk aandringen, eindelijk werd toegemaild.

De volgende stap was inklaren bij de douane. Vereiste documentie naast onze paklijst: Bill of Lading, Delivery Order, Unaccompanied Personal Effects Statement, en natuurlijk onze paspoorten. Op een doordeweekse dag togen we naar Sydney Airport om onze spullen aan te geven. Wij dachten compleet te zijn, maar in Australie is een paspoort blijkbaar niet voldoende en moet je ook rijbewijs, bankpasjes, en verzekeringsbewijs tevoorschijn toveren. Gelukkig hadden we dit bij ons anders hadden we nog een keer terug kunnen komen. Uiteraard was aangeven van de spullen niet genoeg, maar moest er ook een quarantaine inspectie gedaan worden. Toen de beambte onze loods opzocht in de database bleek dat daar geen inspectie kon plaatsvinden en werd ons tot onze verbazing gemeld dat we de spullen eerst zelf met eigen vervoer naar een andere loods zouden moeten verplaatsen. Jorrit's vraag over de waterdichtheid van deze procedure werd niet op prijs gesteld en we werden dreigend toegesproken. Toen we contact opnamen met de loods om dit te regelen bleek dat ze onze spullen al hadden verplaatst naar een loods met quarantaine inspecteur, maar dit voor het gemak niet aan ons hadden doorgegeven. Gelukkig konden ze direct een nieuwe Delivery Order faxen en konden we alsnog een afspraak maken om de spullen op te halen.

Een dag later was het zover. Met een gehuurd busje (we zullen verder geen woorden vuil maken aan de "klantgerichtheid" van Europcar) reden we naar Port Botany voor de quarantaine inspectie. Bij de ingang moesten we een paspoort afgeven in ruil voor twee gekleurde hesjes. Na een kort ritje over het terrein mochten we plaatsnemen in de wachtruimte tot de inspecteur kon komen. Vreemd gevoel tussen alle grote vrachtauto's en zeecontainers komen twee maffe Nederlanders met een klein busje een miniem pallet afhalen. Die inspectie zelf verliep prima, al was het potje met Italiaanse kruiden wel een heikel punt. Hij mocht mee, maar we moesten plechtig beloven om het twee weken in de vriezer te zetten. Sterk staaltje grensbewaking.

Moraal van het verhaal: het is mogelijk om zelf je spullen naar Australië te verschepen, maar als je niet van gedoe houdt, huur dan een verhuizer met deur-tot-deur service. Kostenoverzicht voor doe-het-zelfers: In Nederland waren we EUR 365,57 kwijt aan Worldwide Baggage Services. In Australië nog eens AUD 75,00 voor de Delivery Order, AUD 110,00 douanekosten en AUD 73,70 voor de huur van de loods met inspecteur. De huur van het busje was AUD 67,00. Maar we hebben onze eigen spulletjes weer terug!