Christchurch Earthquake

Het grote nieuws van deze week is natuurlijk de rampzalig aardbeving (6.3 op de schaal van Richter) in Nieuw Zeeland. De tweede grote aardbeving binnen een jaar en eentje die volgens mij niemand had verwacht. Dit is natuurlijk uitgebreid in het nieuws geweest, dus het zal vrijwel niemand zijn ontgaan. Voor ons speciaal omdat het vlak om de hoek is, maar ook omdat we er nog maar een paar weken terug rondliepen. Toen wij er waren konden we nog duidelijk de sporen van de eerste aardbeving (7.1 op de schaal van Richter) in het straatbeeld zien. Veel gebouwen hadden scheuren en stonden in bouwstellingen; sommige gevels waren ingestort, maar vielen er geen doden te betreuren. Deze keer is er veel meer schade aangericht omdat de aardbeving veel minder diep was. De ravage is enorm en er zijn vele tientallen doden gevallen door vallende puin en ingestorte gebouwen. De plaatselijk krant The Press geeft een goed beeld hoe het er nu voor stat met foto's en video's van een Christchurch dat grotendeels in puin ligt. Ondanks dat we maar een klein deel van de stad gezien hebben is het straatbeeld heel herkenbaar. Zo is de toren van de Christchurch cathedral, die al wat scheuren had toen wij er waren, nu helemaal ingestort. Een grote puinhoop dus.

Jorrit en de Ginger Cat

Dit schatje zijn we al een paar keer tegenkomen als we vanaf Crows Nest met volle boodschappentassen terug naar huis lopen. Geen Beer, maar wel lief! En laat zich gewillig behandelen door Jorrit.

Tariefwijzer Sydney Ferries: MyMulti1

Vandaag stapte ik, zoals wel vaker als ik uit m'n werk kom, bij Pyrmont op de pont richting Circular Quay. Jawel, met Sydney's Famous Ferries. Op zich niets nieuws onder de zon, maar na de onderstaande interactie van nietsvermoedende toeristen voor de zoveelste keer aan te horen, toch tijd voor een blogpost.

"Two singles to Circular Quay, please."
--"That's TEN, SIXTY, sir."
"...?!" (= WTF).

Inderdaad, zodra je de pont opstapt, kun je hier AUD 5,30 per persoon neertellen; zelfs als je maar één halte meevaart. Een retourje? Dat kan natuurlijk ook: dat is zowel heen als terug, dus twee enkele reizen, en dus zomaar AUD 10,60. Een dagkaart is te krijgen voor AUD 20,00. Al iets beter, maar nog altijd een rip-off. De pont wordt hier duidelijk als melkkoe gebruikt. Alle pontjes zijn dan ook standaard voorzien van een persoon om de kaartjes te verkopen en te controleren bij het verlaten van de pont. Binnen hangen posters met de tekst "Stay out of hot water. Travel with a valid ticket." (wel een grappige illustratie trouwens). En uiteraard wordt er ook regelmatig omgeroepen dat je een kaartje moet kopen: "Sydney Ferries would like to remind all passengers [that] it is an offense to travel without a valid ticket". Betalen zul je.

Tip voor al onze bloglezers: het kan ook anders. Als je binnenkort in Sydney rondreist is een "MyMulti1" voor AUD 41,00 per week verreweg de meest aantrekkelijke oplossing. Met deze kaart kun je onbeperkt op alle pontjes en bussen en de trein in Zone 1 (waarmee je in vrijwel heel Sydney kunt reizen). Met slechts een paar (pont)reisjes heb je de kosten er al uit en het gemak om zonder nadenken van al het OV gebruik te maken is heerlijk.

Lekkere hapjes in Sydney: Harry's Café de Wheels

Vlak voordat we op vakantie naar Nieuw Zeeland gingen kregen we vanuit een wel heel onverwachte hoek plaatselijke culinaire tips. Jan en Joke hadden via de post een kopie van een special issue van National Geographic Traveler toegestuurd. Deze uitgave was getiteld: "Sydney, Eten en drinken in een wereldstad". Nu hebben wij hier het afgelopen jaar al heel veel lekkere dingen gegeten en gedronken, maar dit tijdschrift bracht ons toch weer op ideeën.

Zodoende gingen we op een warme zondag met de trein naar Milsons Point (onze oude buurt), met 'Jorrit's' pont naar Circular Quay en vanuit daar via de Botanical Gardens en de Domain naar Harry's Café de Wheels in Woolloomooloo. (Het verhaal over de historie op Wikipedia is de moeite waard).  Wij waren niet de enigen bij Harry's Café de Wheels: de Sydneysiders wisten de weg ook prima te vinden. Ook hangt Harry's kraam vol met foto's van beroemdheden van over de hele wereld.

Toen we in 2008 in KingsCross woonden waren we een aantal keer langs deze "wagen" (de wielen zijn er ondertussen af en Harry's Cafe heeft een vaste standplaats gekregen) gelopen en hadden we het afgeschreven als 'Hells Angels voer'. Maar het blijkt dus een must te zijn om hier een Tiger Pie te eten: Pie, Mash, Peas, & Gravy volgens het menu, oftwel een pasteitje met rundvlees (of wat anders) bedekt met een laag aardappelpuree en daarop weer een soort erwtenprut met een kuiltje jus erin. Jorrit had al eerder ontdekt dat ze in Australië de gespecialiseerd zijn in pies, maar de Tiger Pie bij Harry's Café de Wheels was wel heel erg lekker. Yummy!

We gaan zeker meer tips uitproberen. We hebben een nieuw label "food" toegevoegd en binnenkort meer berichten over de ervaringen die we al hebben opgedaan met de plaatselijke culinaire hoogstandjes.

Finger Wharf in Woolloomooloo

De wijk tussen de Royal Botanic Gardens en Kings Cross heet Woolloomooloo. Zie ook de kaart. Op het eerste gezicht niet veel bijzonders, maar er zijn toch twee bezienswaardigheden te vinden. De eerste is er Harry's Café de Wheels waar je heerlijke Tiger Pies kunt krijgen. Zie ook onze blogpost hierover. De tweede is de monumentale Finger Wharf waar tegenwoordig luxe appartementen aan het water 'te krijgen' zijn (zeker voor de exemplaren met prive aanlegsteiger voor luxe jacht moet je aardig wat geld meebrengen). Op het eerste gezicht lijkt het een gesloten complex, maar je kunt gewoon door de voordeur naar binnen en een kijkje nemen. De werf stond ooit op het punt gesloopt te worden maar is gelukkig gespaard na uitgebreide protesten. Binnen staan enkele borden die de historie verder toelichten.

Japanese Kitchen Sakura

Met alle Aziatische invloeden hier in het niet verwonderlijk dat Sydney veel Aziatische restaurantjes te bieden heeft. Koreaans, Chinees, Nepalees, Thai, Japans, enz. Noem maar op en het is er. Veelal erg goed eten en tegen een alleszins redelijke prijs. (Uiteten is hier sowieso een stuk goedkoper dan in Nederland - en dat terwijl de supermarkten misschien wel twee keer zo duur zijn.) Een van de hoogtepunten: de talloze sushi toko's waar je voor minder dan $25 heerlijk met z'n tweeën kunt eten! Net om de hoek bij Town Hall station ligt Sakura. Op tafel zijn te zien: miso soup, salmon avocado salad, soft-shell crab rolls, en udon met noodles. Smullen maar!

Geld verdienen bij Google

Tussen al onze reisjes door wordt er af en toe ook hard gewerkt (of eigenlijk andersom, hoewel we hard ons best doen om jullie anders te laten denken). Eva heeft haar onderzoek voortgezet als postdoc bij Macquarie University en ik ben als Software Engineer aan de slag gegaan bij Google. De stap van de academische wereld naar het bedrijfsleven was niet altijd even makkelijk, maar zeker erg leerzaam en interessant. Toen ik bij Google begon had ik bijvoorbeeld weinig invloed op het project waar ik aan mocht werken en ben ik ingedeeld bij een project waar op dat moment behoefte was aan versterking. Het aannamebeleid is er op gericht om goed gekwalificeerde alrounders aan te nemen die vervolgens in verschillende posities een bijdrage kunnen leveren. Anders dan ik vanuit Nederland gewend was, maar daar staat tegenover dat, als je je eenmaal bewezen hebt, het relatief makkelijk is om binnen Google van project en zelfs locatie wisselen.

Het project waaraan ik afgelopen jaar heb gewerkt, is real-estate search: een handige manier om op Google Maps te zoeken naar huizen die te koop of te huur zijn. Net te laat om van pas te komen bij onze eerste huizenjacht, maar het was wel erg grappig om de markt opeens vanuit een ander perspectief te bekijken.  De functionaliteit was onder andere beschikbaar in de Verenigde Staten en Australië, maar is nooit in Nederland gelanceerd. Om zowel technische als strategische redenen is dit jaar besloten om het project te beëindigen. Jammer van het product, maar het was een erg leerzame periode waarin ik goed kennis heb kunnen maken met de gang van zaken binnen Google.

Mijn nieuwe project sinds begin dit jaar is geo monetization: hoe kan Google geld verdienen met Google Maps en aanverwante diensten? Uiteraard op zo'n manier dat de bezoekers er ook iets aan hebben en het mes aan twee kanten snijdt. We zouden natuurlijk alle kaarten kunnen vervangen door banners, maar zonder bruikbare functionaliteit zijn alle bezoekers zo weg. Een goede advertentie is er eentje die iets toevoegt voor de gebruiker. Mijn voorgangers hebben vorig jaar bijvoorbeeld gesponsorde iconen bedacht die tevens als herkenningspunt op de kaart kunnen dienen. In de praktijk komt mijn nieuwe job dus neer op het bedenken en ontwikkelen van nieuwe monetization methoden. Een leuke nieuwe uitdaging waar ik me dit jaar op ga storten!

Kaikoura Peninsula Walkway

Onze laatste dag buiten de stad hebben we in Kaikoura doorgebracht. Een klein stadje aan de oostkust dat prachtig aan de bergen en het water ligt en de afgelopen jaren een naam heeft opgebouwd op het gebied van excursies om dolfijnen en walvissen te zien. Omdat we bij de Abel Tasman Coast Track al dolfijnen gezien hadden, besloten we om de Kaikoura Peninsula Walkway te doen. Een wandeling die door onze Lonely Planet als een "must-do if humanly possible" werd beschreven. Inderdaad erg mooi met prachtige landschappen die weer heel anders waren als al het andere dat we tot nu toe gezien hadden. De route liep eerst over de kliffen en daarna via de rotsstranden weer terug naar de parkeerplaats. Onderweg ook nog een paar zonnende zeeleeuwen mogen bewonderen.

Zonnende Zeeleeuwen

De kust rondom Kaikoura was vergeven van de New Zealand Fur Seals. Vlak voor het stadje troffen we al een rustplaats aan met een creche jonge zeeleeuwtjes. Tijdens onze wandeling iets voorbij Kaikoura kwamen we nog een paar verdwaalde exemplaren tegen die lekker lagen te zonnen; moe van de jacht en volgegeten met (inkt)vis. De uitgevloerde vetzak hieronder lag zo diep te dromen dat Jorrit er zo naar toe kon sluipen om 'm rustig te fotograferen.

De Marlborough Sounds en de ontbossing van Nieuw Zeeland

Vandaag zouden we gaan kayakken in de Marlborough Sounds dat een prachtig fiordengebied, tjokvol met dolfijnen en andere wildlife, zou moeten zijn. We hadden gehoopt op meer moois zoals we de dag ervoor bij Abel Tasman National Park hadden gezien, maar dat bleek iets anders uit te pakken. De route erheen was geheel ontsierd door grootschalige bomenkap. Halverwege zelfs een uitkijkpunt over de haven waar alle bomen verscheept werden. Je zou bijna denken dat ze er trots op zijn. Eenmaal bij het centraal gelegen stadje Picton aangekomen bleken de opties om te kayakken zeer beperkt en er met name op gericht om makkelijk geld te verdienen. We besloten om terug te rijden om het aan de andere kant van het gebied bij Okiwi Bay te proberen, maar helaas was het landschap daar ook verpest. Toch maar doorgereden om onze slaapplaats te bereiken. De volgende dag begon het te regenen, dus besloten we om snel door te rijden naar Kaikoura. Na deze ervaring waren we niet verbaasd om tijdens de koffie een artikel in de krant aan te treffen met als titel "New Zealand named deforestation 'hot spot'". (Volg de link om het artikel online te lezen of klik op de foto om de 'papieren versie' te zien.) Nieuw Zeeland wordt hier genoemd in de top 10 van grote bomenvernietigers. Of dat wel of niet waar is laten we maar even in het midden, maar de stukken die wij rondom Picton en de Queen Charlotte Sound gezien hebben, zijn inderdaad grondig verpest en kun je veilig overslaan.

P.S. De Marlborough Sounds zijn vast de moeite waard, maar het lijkt erop dat je er wat meer moeite voor moet doen dan voor andere stukken van Nieuw Zeeland. Of op een van de kant en klare toeristenboten stappen en er het beste van hopen. Als je toch nog besluit om deze kant op te gaan, overweeg dan het Hopewell hostel te boeken. Dit hostel staat erg goed aangeschreven. Lastig te bereiken, maar daarom waarschijnlijk een van de plekken die nog wel de moeite waard is.

Abel Tasman Coast Track

De volgende highlight was het Abel Tasman National Park met z'n kristalhelder blauw-groen water, wit-gouden zandstranden, granieten rotsformaties en een groen regenwoud met prachtige varens. Nieuw Zeeland heeft 9 "Great Walks" waarvan de Abel Tasman Coast Track (DOC site) misschien wel de bekendste is. De hele wandeling duurt 3-5 dagen en beslaat 51 kilometer, maar zoveel tijd hadden we helaas niet. Daarom besloten we met de Marahau Water Taxis gaan die ons halverwege kon afzetten en later weer ophalen, zodat we een dagwandeling van 15 kilometer van Tonga / Onetahuti Beach naar Anchorage konden te maken. Zie ook de kaart.





Dat bleek een goede zet. De rit met de watertaxi bleek een soort mini-cruise langs enkele mooie baaien en een eilandje met zeeleeuwen en was op zich al zeer de moeite waard. Zie ook het filmpje met Eva! Na zo'n uur varen kwamen we aan bij het beginpunt van onze wandeling: Onetahuti Beach. De wandeling terug liep afwisselend langs de kust en over de kliffen en was geweldig mooi. De foto's zeggen waarschijnlijk genoeg.





Zo'n vijf uur later bereikten we het strand waar we weer opgepikt zouden worden. Precies op het afgesproken tijdstip kwam een watertaxi ons ophalen en dachten we weer naar het beginpunt te gaan. Er waren echter dolfijnen gespot aan de andere kant van het park. Of we het een probleem vonden om een stuk om te varen? Nee hoor! De Lonely Planet had de Taman Bay al omschreven als "dolphin-infested waters" en dat bleek precies te kloppen. Nog nooit zoveel dolfijnen bij elkaar gezien. Na een kwartier tussen de groep dolfijnen gevaren te hebben, zette de groep koers richting open water. Mooier konden we de dag niet afsluiten.

Cape Farewell

Op 1 februari 2011, precies een jaar nadat we uit Nederland richting Australie vertrokken, bevonden we ons, zeer treffend, op Cape Farewell. Cape Farewell is de meest noordelijke punt van het Zuider Eiland. We hebben een mooie wandeling in de buurt van het 'oog' van de kiwi gemaakt. Een wit zandstrand met spectaculaire rotsformaties.



Halverwege het strand moesten we een klein bergje over klimmen. Eva was weer snel benenden terwijl Jorrit nog foto's stond te maken. Weer een heel ander landschap dan alles wat we eerder in Nieuw Zeeland gezien hebben, maar niet minder mooi. Er stond aardig wat wind dus we konden even heerlijk uitwaaien.

Pupu Springs

Op de terugweg richting Motueka kwamen we langs de Pupu Springs of Te Waikoropupu Springs, die bekend staan om het extreem heldere water dat hier met vele kubieke meters per seconde omhoog zetten. De bronnen produceren zo'n 14,000 liter water per seconde, genoeg om zo'n 40 badkuipen mee te vullen. Helaas mochten we niet badderen in het meest heldere water ter wereld. Lastig terug te zien op de foto's, maar de kleuren waren erg mooi. De tweede foto geeft een kleine indruk van de kracht waarmee het water omhoog kwam zetten.